Ara sıra da olsa öğle arasında, Minibüsle/ Belediye Otobüsüyle eve giderim.
Minibüs ve otobüs yolculukları acayip bir âlem.
Farklılıklar yaşamak, alelade karışık macera isteyenler için birebirdir.
Hiç umulmadık zamanlarda bir atraksiyon, her zaman bir macera illa ki vardır
Toplu taşıma araçlarında yolculuk yapanlar da başka bir âlem.
Her gün farklı ve çok enteresan olaylar tezahür ediyor.
Hele gençlerin konuştukları, hareketleri, takındıkları tavırları, hatta beden diliyle anlatmak istediklerine şahit olursunuz, belki de bizzat içinde olursunuz.
Çoğu insan için böylesi durumlar, hem mutsuz, hem huzursuz, hem de sinir hastası edebilir.
Herkes nemelazımcılık düşüncesiyle, görmez, görmezlikten gelir.
Hal böyle olunca, gençler istedikleri gibi hareket etmekte özgür kalıyorlar.
İşte, bindiğimiz minibüste, yolculuk yapan birkaç genç bir araya gelince, başladılar abuk -sabuk konuşmalara, ortaya lâf atmalara, sağa sola lâf sokuşturmalara…
Telefonlarda ki tuhaf konuşmalara, ister istemez kulak misafiri oluyorsunuz.
Çoğu zaman, konuşmalara kulağını kapatmak istiyorsunuz; ama nafile!
Tabi gerçekten telefonda birileriyle konuşuyorlar mı, o da ayrı bir muamma tabi!
Ne edep kalmış, ne adap, ne de hayâ.
Ne saygı kalmış ne de hürmet.
Ne ahlâk, terbiye kalmış, ne de insanlık!
Artık insanlar, çocuklarından bir yere göndermekten korkar oldular.
Ebeveynler, hem kızının, hem de oğlunun “başına bir şey gelir mi?” diye, elleri yüreklerinde oluyor.
“Başına nasıl bir iş gelir, kim bilir nasıl bir olayla karşı karşıya kalırlar” diye, her gün büyük bir huzursuzluk içerisinde kıvranırlar, anneler-babalar.
Rahatsız olmamak, mümkün değil.
Rahatsız ve huzursuz eden bu türden olanlara, isteseniz de müdahale edemiyorsunuz.
İşin sonunun nereye varacağını hesap edemediğinizden, Z kuşağının bu kendini bilmez bazı gençleriyle, her an başınız belâya girebilir.
İşimiz çok zor, hele çocuklarımızın işi daha da zor.
İlla da Z uşağı diye tabir edilen gençliğin…
Allah ıslah eylesin, ne diyelim!
Kerim BAYDAK
